Paul – Klinkt episch he? Naar het midden van de wereld… Misschien moet ik het een klein beetje afzwakken… Het was eigenlijk meer naar het midden van Zeeland… Maar ja, Zeeland is wel mijn wereld en in dat opzicht is het dus niet gelogen..!
Eergister was er weer tijd voor een grote ronde. Die tijd was er in de voorgaande dagen ook wel maar er was een andere spelbreker, regen en wind! We hebben het niet echt getroffen met het weer de afgelopen anderhalve week. Gelukkig schijnt nu de zon en ziet de wereld om ons heen er weer wat meer “lente achtig” uit!
Nadat ik de jongens bij opa en oma bezorgd had heb ik meteen mijn fietskleding aangetrokken en ben ik op pad gegaan! Ik had mijn stalen ros al uit de Tacx gehaald dus alles stond klaar! Banaantje eten en op pad!
Ik was van plan om richting Goes te rijden, enkele reis ongeveer 27 kilometer door de polder. Omdat ik nooit precies weet wat de wind doet was het geen harde eis. Het is namelijk een behoorlijk recht toe recht aan stuk… Wind tegen is dus het hele stuk tegen.
Gelukkig viel het mee en had ik ‘m lekker in de rug. De zon werd afgewisseld door grote witte wolken, als opgeklopte melk in een bakkie pleur dreven ze lobbig door de lucht. Het was een prachtige dag!
Grote stukken lag mijn snelheid met gemak boven de 31 kilometer per uur en langzaam aan verruilde ik bekend terrein voor het onbekende, ik was tenslotte nog niet eerder met de fiets in Goes en omgeving geweest.
Via Lewedorp, Eindewege, Wissekerke en ’s Heer Hendrikskinderen, over hotspots gesproken, belandde ik uiteindelijk in Goes, het keerpunt van deze ronde. Kim werkt op dinsdag in Goes dus ben daar even langs gegaan om op adem te komen.
Ik was niet van plan dezelfde weg terug te nemen, vooral omdat ik dan kon rekenen op tegenwind. Ik had het idee om min of meer schuin richting Vlissingen te fietsen… Maar met mijn matige topografische kennis van het bevelandse moest ik even kijken hoe dat uitpakte.
Als eerste kwam ik aan in Wolphaartsdijk, ik geloof niet dat ik er ooit eerder geweest ben! Een mooi dorp dicht aan het Veerse meer. Achter wolphaartsdijk liggen lange, uitgestrekte polders waar je niemand tegen komt. Echt niemand!
Ik denk dat dit gebied voor iemand die zijn hele leven in de randstad woont best een cultuurschok teweeg brengt. Kilometers lang moet je het qua gezelligheid hebben van de wolken, de Zeeuwse klei en het verouderde asfalt. Geen auto’s, fietsen of dorpjes… Alleen maar landbouwgrond, hier en daar een dijk en om de paar kilometer een boerderij.
Dit is Nederland zoals het vroeger was, stil en agrarisch. Tijdens het fietsen door het wijdse “midden Zeeland” maakten grote wolkenpartijen diepe donkere schaduwen over het land. De witte wolken maakten plaats voor donkere, grijs/zwarte giganten. De wind zette aan en de gevoelstemperatuur ging naar beneden.
Op sommige stukken, waar de zon zijn positie nog niet opgaf omarmde de warmte je, even een gevoel van bijkomen want door mijn “schuin-op-de-wind” tactiek was de terugweg wat omvangrijker dan heen. Zodoende voelde ik mijn benen en nek al een beetje.
Van wegwijsborden moet je het in dit gebied ook niet hebben, ze gaan er eigenlijk vanuit dat je het gebied maar kent… en anders… lekker op gevoel je richting bepalen. Dat gevoel laat mij nog wel eens in de steek en zodoende heb ik af en toe even op Google Maps gekeken of ik nog een beetje de juiste richting opging!
Na een kilometer of twintig begon ik het landschap weer te herkennen. Ik was in de buurt van Sluis de Piet, alom bekend! 🙂 Het is min of meer de voorbode van het Veerse meer en ligt redelijk dicht bij vissersdorp Arnemuiden wat op haar beurt weer redelijk dicht bij mijn eindbestemming ligt! Nog een kilometer of 15, schatte ik in.
Inmiddels was de temperatuur gezakt, de windkracht gestegen en mijn energie op. Mijn nek deed pijn en mijn benen voelden leeg. Mijn linker bovenbeen verkeerde in een staat van semi-kramp.
Zo van zet iets te veel kracht op je trapper en je gaat het beleven! Die kram bleef gelukkig uit tijdens het fietsen. Later die dag sloeg hij alsnog genadeloos toe toen ik mijn sokken aantrok.
Ik moet ook zeggen dat ik te weinig gegeten had voor vertrek. Alleen een banaan en dat is niet genoeg!
Na een laatste kilometer of tien tegenwind kwam ik thuis aan, snel de fiets naar binnen en boterhammen smeren!
Eenmaal thuis zag ik dat ik een PR gehaald heb, altijd tof! 27.50 kilometer in 1 uur.
Leuk om eens een andere kant van Zeeland gefietst te hebben! Morgen fiets ik weer een nieuw stukje Zeeuws landschap in… Zeeuws-Vlaanderen, ik kom er aan!
