En dat is bij mij dus vaak het geval.
My mind rules me…
Eerlijk is eerlijk, hardlopen en ik lijken maar geen vrienden te kunnen worden. En dat komt vooral door bovenstaande. Mijn gedachten zijn ijzersterk, maar dan helaas wel vaak in de negatieve variant. Als het de positieve variant geweest was dan was het allemaal niet zo’n probleem.
Ik maak me vooraf al druk, hoe zal ik rennen – welke muziek – hoe lang – red ik het wel? En tijdens, machtig dan staat mijn hoofd helemaal niet stil. Er is een constant gesprek met mijzelf gaande je kan het niet – je kan het wel – niet stoppen- kijk ook eens om je heen – je kan het niet … Nou ja enzovoort, je snapt em wel.
En deze gesprekken met mezelf (nu klink ik gekker dan ik ben hoor ) monden er de laatste tijd in uit dat ik dus gewoon stop met rennen, tijdens het rennen bedoel ik. En dan begin ik ook wel weer, om vervolgens weer te stoppen… And so on.
Ik ben dus duidelijk mijn Mojo kwijt, er even van uitgaande dat ik die ooit had.
Grote vraag is nu, wat ga ik doen om gewoon te rennen? Te rennen, te genieten en niet te denken (zoals manlief!)? Ik probeer van alles hoor, lees het boek van Annemerel (leuk!), krijg tips van manlief, verzamel inspirerende quotes en ga maar door. Maar ergens in mij moet een knop op. Nu die knop nog vinden…
Herkenbaar? Tips iemand?
