Paul – Het was vandaag beter geweest als ik niet zou gaan lopen, had nog een beetje spierpijn van de vorige keer, maar met dit weer… Een rustig rondje dan maar!
Het vertrekpunt was vandaag Dishoek, daar kun je met een steil, lang pad omhoog de duinen in, ik kende het parcours al van het mountainbiken, pittig hoor! Al lopend kwam ik er al snel achter dat het zand op de paden maar vooral de hoogtemeters zich kenbaar maakten door verzuring en benauwdheid… Dat viel even tegen!
Maar doorgelopen tot de eerstvolgende duinovergang en door het onderliggende bos verder gegaan om niet in de eerste kilometer verplicht te pieken. Dat bleek een verstandige keuze, niet meer dan af en toe wat “vals plat” om te overwinnen en heerlijk rustig, zonnetje door de bomen, niks te klagen.
Na het bos de duinen overgestoken en het strand op gegaan, het eerste, mulle stuk is altijd taai maar dichterbij zee wordt het zand compacter door het op- en afgaande tij en is het prima rennen. Asfalt is natuurlijk stabieler maar toch valt het echt niet tegen als je continu een beetje bijstuurt om niet weer in het mulle zand weg te zakken. De paalhoofden die elke paar honderd meter opdoemen moet je voor lief nemen. De bikkels die een van Neerlands zwaarste marathons, de Kustmarathon, lopen kennen het wel!
Een makkelijk rondje? Nee. Een mooi rondje? Absoluut! Dit is Zeeland op z’n best! Zon, zee, strand en bos, alles komt voorbij. En daar mag ik doorheen lopen, rennend mediteren in de natuur!
